Przed czterema laty okres przedświąteczny „przeleniuchowałem” w niemieckiej klinice, właściwie to przez zasiedzenie gdyż był to już trzeci miesiąc leczenia. Opieka pozamedyczna była dobra, regularnie odwiedzała sale pani z Gruene Damen, niekiedy zajrzał też pan z tego stowarzyszenia oferując pomoc, dzięki regularnym wizytom pani Bibliotekarki przeczytałem wszystkie polskie książki. Codziennie osiągalny był diakon katolicki a w okresie przedświątecznym moją salę odwiedziła Pani z Parafii rozdając chętnym karty świąteczne. Zainteresowałem się nimi, ku uciesze rozdającej, jednak mina mi zrzedła gdyż karty niby świąteczne miały ze świętami Bożego Narodzenia tylko jedną wspólną cechę- były kolorowe jak święta.
Miła Pani Roznosząca była nieźle zaskoczona stawianym zamówieniem na karty z Bożą Dzieciną albo całą Świętą Rodziną, lub chociażby z szopką czy żłóbeczkem, jednak obiecała sprostać zadaniu i za kilka dni dostarczyć karty z parafialnych zapasów. Rzeczywiście za kilka dni powróciła z rozpromienioną miną kładąc mi na kołdrze kilka najbardziej Bożonarodzeniowych kart- szczególnie zachwalała jedną z nich-
była to paląca się świeczka stojąca na gałązce świerkowej.
To wydarzenie stanęło mi przed oczyma w chwili gdy córka zapytała się czy chciałbym wyrwać się z domu na Koncert Świąteczny Zespołu Pieśni i Tańca Ziemia Bydgoska. Koncert nosił nazwę- Podążając za gwiazdą.
Znałem już zaangażowanie Kierownictwa Zespołu w upowszechnianiu patriotyzmu gdyż już dwukrotnie dane mi było podziwiać jego występy, jednak w dzisiejszych dziwnych czasach spodziewać się można wszystkiego co od dobrego leży daleko.
Te zapowiadane Kolędy mogły być takie jak opisywane wyżej niemieckie karty Bożonarodzeniowe, prawda?
Zaniepokojony byłem również perturbacjami sprzed kilku miesięcy- mojej jazdy wózkiem inwalidzkim po schodach gdy wybrałem się na koncert do Filharmonii Pomorskiej, jednak indagowana telefonicznie obsługa Hali zapewniła mnie o pełnym komforcie dostępu dla niepełnosprawnych.
Bogu dzięki, moje złe obawy okazały się płone i przedwczesne. Koncert okazał się wspaniały i udowodnił, że z wiarą w naszym społeczeństwie nie jest jeszcze tak źle!
Artyści- amatorzy śpiewali Kolędy z głębi swych serc, niekiedy wspomagała ich również widownia, a więc również z serc.
Potrzebujemy więcej takich ludzi, dla których tradycja wyniesiona z domu nie jest okazjonalnym kwiatkiem we włosach, a wiara i patriotyzm są potrzebne jak powietrze do oddychania. Bo jeżeli w tak prowadzonym Zespole obok siebie występują Mama, Tata i troje dzieci to innego już świadectwa nie potrzeba.
Każdą możliwą okazję podziwiania Zespołu skrzętnie wykorzystuję i nieskromnie muszę się również nieco nadąć, bowiem od trzech lat członkami Zespołu jest dwójka mych wnuków- gimnazjalistka i pierwszoklasista.
Na koniec do najmłodszych zawitał prawdziwy Gwiazdor z workiem pełnym słodyczy, zapewne od Sponsorów. Zauważyłem, że Kierownictwo bardzo szanuje sponsorów Zespołu i ciągle zabiega o nowych. Może więc ktoś z Sz. Blogerów swój jeden procencik podatku zechciałby im przekazać?
Potrzebne dane chętnie dostarczę.
